(السّلامُ علیکَ یا ثارالله وَابن ثاره)
(وداع سرخ)
صوت قرآن شد بلند این‌بار ، روی نیزه‌ها
تا که خلقی را کند بیدار ، روی نیزه‌ها
آسمان در خون نشست آندم که پیش چشم او
رفت رأس خسرو احرار روی نیزه‌ها
می‌دهد با خون خود پیغامی از آزادگی
می‌کند بر گوش‌ها تکرار ، روی نیز‌ها
می‌تپد در لُجّه‌ای از خون، دلِ خونین‌دلان
در وداعی سرخ و خونین‌بار ، روی نیزه‌ها
لاله‌های خسته‌دل را تا نیازاری صبا
گام خود ، آرام‌تر بگذار روی نیزه‌ها
بر سرٍ نی رفت هفده اختر خورشیدوار
چون علمدار و سپهسالار روی نیزه‌ها
می‌کند بر کاروان خود نظر وقتی که رفت
کاروان‌سالار ، در انظار ، روی نیزه‌ها
رأس خونین حسین بن علی، آن شاه عشق
می‌کند با دشمنان پیکار روی نیزه‌ها
ناله از نی در زمین نینوا آمد به گوش
دید تا هفتاد و دو دلدار روی نیزه‌ها
کرد نورانی جهان را همچو خورشید سپهر
نور چشم حیدر کرار ، روی نیزه‌ها
بر زمین افتاد اگر جسم شریف و اطهرش
شد سرِ آن نازنین اما سوار نیزه‌ها
برترین تفسیر قرآن را به خون خود نوشت
با گلویی از عطش ، در کارزار نیزه‌ها
گرچه رفت از هوش در کرببلا با تیغ کین
کرد اما خلق را ، هشیار ، روی نیزه‌ها
(ساقیا) در شام جانسوز غریبان حسین
آسمان نور را ، بشمار روی نیزه‌ها
سید محمدرضا شمس (ساقی)
عاشورای حسینی 1402 ـ کربلا